Beni Asla Bırakma Kitap Konusu
Beni Asla Bırakma’de Kazuo Ishiguro, başlangıçta basit görünen bir fikir öneriyor: insan özellikleri sadece “doğal olarak doğan” insanlara değil, laboratuvarda yaratılan yapay insan hayatlarına da uzanıyor. Ancak, eser çok daha karmaşık bir tema ima ediyor. Klonların eylemlerini, düşüncelerini ve hayallerini inceleyerek, Ishiguro insan hayatına özgü bazı deneyimlerin ve niteliklerin değerine dikkat çekiyor, bunlardan biri de umudu koruma ihtiyacı. Hailsham’daki öğrenciler geleceklerinin sadece önceden belirlenmediğini, aynı zamanda kasvetli olduğunu biliyorlar; büyüyecekler, bakıcı olacaklar ve ölene kadar organ bağışlayacaklar. Yine de, “normal” insanların muhtemelen göz ardı ettiği birçok duygu yaşarlar, bunlar arasında aşk, kızgınlık, üzüntü ve sevinç vardır.
Romanın ana çatışmaları, başlıca karakterleri olan Kathy, Tommy ve Ruth’un direnmeye ve umut ve aşk bulmaya çalıştıkları iç mücadelelerinde yatıyor. Çocukken farkına vardıkları acımasız gerçek, hayallerinin asla gerçekleşmeyeceği anlamına geldiği için, insanlıkları onları gelecekle ilgili hayal kurmaya, umudu sürdürmeye ittiği için çelişki yaşıyorlar. Sonunda, birbirleriyle ve kendileriyle olan çatışmaları, onları insan duygularının ve deneyimlerinin tüm yelpazesini keşfetmeye motive ediyor, umutlu bir geleceğe yönelik bir girişim.
Romanın başlatıcı olayında, Hailsham’dayken, Kathy “Beni Asla Bırakma” adlı şarkıyı içeren bir ses kaseti bulur ve dinler. Kathy’nin yorumuna göre, şarkı bir annenin bebeğini kaybetmeyeceği umudunu yansıtıyor. Kathy, şarkıyı dinlerken, kollarında bir bebek sallıyormuş gibi bir yastıkla sallanarak, olası bir gelecek için özlem duyguları yaşar. Madame, Kathy’yi izler ve ağlar, Kathy’nin asla bu geleceğe sahip olamayacağını hatırlatır. Ishiguro, gelecek için umudu koruma arzusunu bir kez daha vurguluyor, o geleceğin gerçekleşme şansı kesinlikle yoksa bile.
Kathy’nin anıları aracılığıyla, romanın yükselen eylemi, başlıca karakterlerin iç çatışmalarını keşfediyor, kaderlerine boyun eğip kabullenmekle, ya da onlara karşı durmakla arasında bölündüklerini ortaya koyuyor. Tommy’nin öfke nöbetleri, klonların önceden belirlenmiş kaderiyle başa çıkmaya çalışan hassas bir doğayı gösteriyor. O ve Kathy, Madame’in öğrencilerin sanat eserlerini galerisi için neden topladığı hakkındaki gerçeği bilmek istemeleri üzerine bir bağ kuruyorlar ve farkındalıkları onları direnmeye yönlendiriyor. Ruth ise, gerçeği inkar ederek, gerçeklik yerine hayaller yaratarak “uyum sağlamayı” tercih ediyor. Klonlar Hailsham’dan ayrılıp Kulübeler’e geçtiklerinde, Ruth bir ofiste çalışmayı hayal ediyor, bir dergi reklamında gördüğü bir ofis kat planından etkileniyor. Umutlarını koruyor, ancak kurgusal kat planı gibi, çalışma ve kariyer yapma hayalinin asla gerçekleşmeyeceğini biliyor.
Kulübeler’de, klonlar yakınlık, aşk ve karmaşık ilişkileri keşfediyorlar. Kathy gizlice Tommy’ye aşık oluyor, Tommy ise Ruth ile olan ilişkisiyle mücadele ediyor. Eylemlerinde, karakterlerin her biri, insan hayatını deneyimleme şansını reddetmeye veya kötümserliğe teslim olmaya karşı kahramanca bir direnç gösteriyor. Ölümlülük bilincinin onları hayata sarılmaya teşvik ettiği gibi.
Romanın doruk noktasında, Ishiguro, klonların belli niteliklerinin, geleceklerinin kaçınılmazlığına rağmen, ortalama insanlardan üstün olduğunu öne sürüyor. Onlar sadece daha ahlaklı değil, aynı zamanda daha kahramanca. Kathy ve Tommy, bağışlarına erteleme istemek için Madame’in evine gittiklerinde, eski Hailsham başöğretmeni Bayan Emily onlara erteleme olmadığını söylüyor. Koşullar olduğu gibi. Ayrıca Hailsham’daki öğrencilerden iğrendiğini de açıklıyor. Klonlar ve insanlar arasındaki kontrast açıkça ortaya çıkıyor. Kathy, Tommy ve hatta Ruth trajik bir geleceğe karşı direniyorlar ve Hailsham’daki muhafızlara ya da tanıştıkları diğer insanlara karşı hiçbir zaman iğrençlik ifade etmemişler.
Romanın düşen eyleminde, Kathy ve Tommy aşklarının geleceği olmadığı gerçeğiyle yüzleşiyorlar. Umutla hareket etmek mi yoksa kaderi kabullenmek mi arasında seçim yapmaya çalışan klasik bir trajik çaba olan iç mücadeleleri sonuca ulaşıyor. Kaderi kabul ediyorlar, ama derin bir aşk ve birlikte olabilecekleri bir geleceğin kısa bir görüntüsünü yaşıyorlar. Tommy’nin umutsuzluğu onu havaya çığlık atmaya zorlarken, Kathy duygusal olarak kopuk görünüyor. Sevgilisini kaybetmek üzere olan herhangi bir insanın ifade edeceği duyguları ifade ediyor ve davranışlar sergiliyorlar.
Roman çözüme doğru ilerledikçe ve çatışmalar sona erdiğinde, Tommy ve Kathy huzurlu bir şekilde hayatlarının geri kalanını “tamamlamayı” bekleyerek yaşıyorlar. Tommy’nin ölümünden sonra, Kathy onu Norfolk’a bir geziyle yasıyor, Hailsham öğrencilerinin kayıp şeyleri bulmak için gittikleri “kayıp köşe”ye sembolik bir girişim. Nostalji ve keder, insanlığının bir başka görüntüsü, Kathy’yi Norfolk’a sürüyor, kendini bir bağışçı olmaya hazırlıyor. Karakterlerin acısı ve çatışmaları, umutlu direnişten kaçınılmaz olanı kabullenişe doğru yol aldıkları için, onları tam ve tatmin edici hayatlar yaşamaya itti.